15 Haziran'da 2,5 aylık olan oğlum anne dedi:) Tabi bilinçi olarak çıkmadı minik dudaklarından. Ama ben yeni anne olmanın verdiği üst sınır annelik duygusallığında ağlarken çıkarttıığı sesi "anne" olarak algıladım. Acıktığında anne ve babası gibi inanılmaz sabırsız bir canavara dönüşen oğlum saniyeler içinde çığlıklar atıyor. Onun bana olan muhtaçlığı beni tarif bile edemeyeceğim duygulara sürüklüyor. Hep derlerdi de yine de anlamazdım anneliğin ne demek olduğunu. Şimdi gecenin bir vaktinde 6 gün sonra başlamayı planladığım iş hayatının ve tabi bebeğimden ayrılacağımın inanılmaz ağırlığı çöktü üzerime. Hep bir bahaneyle pompa kullanmayı geciktiriyorum. Bir seferlik biberondan doyurdum karnını, o zaman bile ağlamamak için zor tuttum kendimi çünkü babamız yanımdaydı, çünkü bebeğimin bu durumu hissetmesini istemedim, çünkü bebeğimin beni ağlarken görmesini istemedim. Aslında duygusal bir yapım yoktur ama bu aralar dokunmayın bana. Her saniye değişen düşünceler içindeyim. Koca! seni çok seviyorum. Oğlum! seni çok seviyorum. Bir gece, bu gece ağlayarak kalktığım yatağımdan bu cümleleri bir yerlere yazamasaydım atamayacaktım belki bu hüznü. Atabildim mi? Hayır. Herkese bebeğiyle büyümesini diliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder