tam 2 aylık

Sabah doktor randevusuna gitmek için evden çıktığımızda İstanbul'un 'pazartesi trafiği'ni unutmuşuz tabi geç kaldık. Kahvatı edebileceğimiz bir pastane bulup randevumuzu 1 saat erteledik. Bugün aşıları vardı ve doktoru kilosunu ve boyunu gayet iyi buldu. İş aşı kısmına geldiğindeyse nefes almadan ağlama krizine girdi tekrar kuzucum. Ellerinden tuttum, göğsüme aldım zor sakinleştirdim. Her yıkadığımda ağlaması gibi doktordayken de çok ağladı. O ağladıkça sanki oğlumun bana olan güvenini sarsıyormuşum gibi geliyor. Sanki bana küsüyor Onu ağlattığım için.. Ne komik değil mi bunlar hayatının sadece 2. ayında yaşaması gereken durumlar ve ben Onun şimdiden bile ağlamasını engellemek için elimden geleni yapıyorum. Aman Allahım sanırım ben de oğluna çok düşkün bir anne olma yolunda hızla! ilerliyorum. Ve Saner büyüyor:)