12 Ekim 2012 Cuma

anAne

Annesiz anne olmanın ağır yükünü taşıyorum omuzlarımda.
2 sene 3 ay.. Bu kadarcık koklayacakmışsın anane kokusunu..
İçimde koca bir boşluk, annemin yokluğunu anlamaya çalışıyorıum. Hala bekliyorum gelecek diye, her neredeyse gelmiyor, yüzüme çarpıyor birisi. Genelde rastladığım konu komşu vuruyor yüzüme zaten yokluğunu. Bir de anane diye bağrışan çocuklar.
Küçükken anneme kızdığımda "ananeme gidiyorum ben" dediğimi çok iyi hatırlarım.
Herkesin yeri başkadır da ananenin "bir başkadır". Anane kanattır, açar kanatlarını, alır seni sarmalar. Anane  seni hep kollayandır, hiç kızmayandır, yol gösterendir, herşeyi bilen, bilirkişidir. Ben ananemi hep böyle gördüm küçük dünyamda.
Fotoğrafların yetmiyor, keşke diyorum keşke daha çok çekseydik, her gün, her an. Saner'le daha çok. 3,5 aydır yokluğunla savaşıyorum ama alışmak çok zor. Ne Maltepe'den geçebiliyorum ne Kadıköy'den. Ne şen sesin gidiyor kulaklarımdan ne telaşlı yüzün gözümden..
Ve şimdi Saner'i büyütürken herkesten çok ihtiyacım var sana, desteğine, ellerine, kanatlarına. Kim bilebilirdi ki bu kadar aceleci olacağını..
Şimdi anneciğim, Melek'im ve anAnecim nur içinde, huzurla bizi izle o gözümün önünden hiç gitmeyen son huzurlu tebessümünle.
Bu yazı da hem Sana hem de Bana olsun canım oğlum..

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder